Nasza szkoła w okresie od 16 października 2017 do 30 kwietnia 2018 uczestniczyła w konkursie Szkoła Młodych Patriotów zorganizowanym przez Studium Prawa Europejskiego. Konkurs polegał na wzięciu udziału w kursie e-lerningowym przez nauczycieli historii, a następnie wykonaniu zadań konkursowych wraz z uczniami i nauczycielami naszej szkoły. W działania zaangażowały się nauczycielki j. polskiego.

Zadania konkursowe były różnorodne i miały na celu wykazać zaangażowanie naszych uczniów w szerzenie patriotyzmu  na co dzień – w szkole, jak i poza jej murami.

Dla naszej młodzieży szerzenie wartości patriotycznych to nic nowego, ponieważ od lat angażujemy się w wiele działań na terenie szkoły i miasta. Cieszymy się też, że nasz udział u konkursie wpisał się w obchody 20 – lecia nadania szkole imienia Żołnierzy Armii Krajowej  i 100 –lecia odzyskania niepodległości przez Polskę.

MOJA MAŁA OJCZYZNA

Moja  "Mała  Ojczyzno " szukałam Cię w wielkim mieście, wśród znanych ludzi Wydawało mi się, że jak będę znaną osobą, to świat będzie należał do mnie . A znalazłam Cię w małej wiosce. W mojej mamie. Dziś już wiem, że te słowa  od dziecka tkwiły we mnie. Znaczą tak wiele. Ojczyzna jest tam gdzie miłość, zgoda i radość. Znajdziesz ją w szumie drzew, spokoju i ciszy. W uśmiechu dziecka, dłoni swej mamy. Kolejny dzień, który zaczyna się od rutyny. Czas leci nieubłaganie. Już straciłam poczucie, że coś mogę zmienić. Wszystko to stało się wręcz automatyczne, ponieważ taka jest kolej rzeczy. Szkoła , studia , praca i wiele innych zajęć. Są to takie czynniki, które są obowiązkowe w naszym życiu. Tylko od nas zależy, jak je chcemy przeżyć. Jednak nie mając wpływu na to, kogo po drodze spotkamy, staje się ono ciekawsze. Mimo niespodzianek w naszym życiu, wkrada się szara codzienność. Nie mówię, że jest ona zła, ale tak często przez nią nie zauważamy swoich bliskich. Brak nam czasu. Lista rzeczy do wykonania wydaje się nie mieć końca. Odkąd się przeprowadziłam do większego miasta, wszystko nabrało większego tępa. Wydaje mi się, że żyję po to by pracować, a nie pracować, żeby żyć. Pogrążona w stercie papierów, obowiązków i odpowiedzialności za wszystko, zapomniałam cieszyć się z małych rzeczy. Nie pamiętam, kiedy ostatnio rozmawiałam z mamą. Dlaczego tak się dzieje? Przecież jest ona dla mnie taka ważna. Wszystko jednak się zmieniło. To ona do mnie zadzwoniła. Niestety nie miała dobrych wieści. Bez namysłu wzięłam urlop. Spakowałam się, wsiadłam w samochód i po prostu pojechałam. Było to dosyć spontaniczne. W końcu wyrwałam się z mojego monotonnego życia. Jednak to chyba nie były miłe okoliczności na zmiany w moim życiu. Jadąc samochodem, miałam ogromny mętlik w głowie. Myślałam jak tu uspokoić swoje myśli. W końcu zaczęłam rozpoznawać okolicę, w której się wychowałam. Wiele rzeczy się zmieniło, ale mimo to moje wspomnienia wróciły. Dopadła mnie nostalgia. Każde miejsce, które widziałam wzbudzało we mnie wiele emocji. Przecież to tu wszystko się zaczęło. Nie mogłam uwierzyć, że ten etap jest już za mną. Przecież to było tak niedawno, a jednak minęło bezpowrotnie. Tyle ludzi, przyjaciół, z którymi kontakt się urwał. Tak po prostu. Zaczęłam powoli dostrzegać ile w tym miejscach jest wspomnień. A wydawało mi się, że w tej dziurze, nie ma nic ciekawego, dlatego wyjechałam do miasta. Dopiero teraz zaczynam rozumieć, że tak naprawdę to jest moja własna "Mała Ojczyzna „, że nigdzie indziej nie czuje się tak bezpiecznie. Dotarłam na miejsce. W drzwiach przywitała mnie mama i mocno uściskała. Tęskniłam za Nią i za tym czułym pełnym miłości przytuleniem. Za poczuciem bezpieczeństwa. Teraz role się odwróciły i ja muszę jej to zapewnić. Kiedy weszłam do domu , poczułam znajomy zapach. Mama przygotowała dla mnie obiad. Nie ma nic piękniejszego, niż zapach dzieciństwa. Tak bardzo mi tego brakowało. Zmęczona podróżą, szybko zasnęłam w moim dawnym pokoju. Następnego ranka, gdy wstałam zaczęłam się rozglądać . Moją duszę objęło dziwne wrażenie. Czasami miałam tak, że patrzyłam na rzeczy i miejsca inaczej. Mogło się to wydawać dziwne, ale patrzyłam jakby wzrokiem dziecka. To tak jakbym przenosiła się w czasie i dostrzegała wszystko na nowo. Taka niekończąca się tęsknota, za tym, co już było i nigdy nie wróci. Na razie to nie był mój największy problem. Mama teraz była najważniejsza. Tak jak mnie prosiła pojechałam z nią na badania. Do gabinetu weszłam razem z nią, widząc jak nerwowo miętosi rękaw swojego płaszcza. Usiadłyśmy i czekałyśmy na wyrok. Kiedy usłyszałam diagnozę ,moje życie rozsypało się na kawałki a moja mama nie mogła powstrzymać strumienia łez. Tak, to był nowotwór. Nie wiem, jakim cudem wróciłyśmy do domu. Byłam w takim szoku. Nie mogłam pogodzić się z myślą, że osobę, którą tak się kocha można po prostu stracić, bo taka jest kolej rzeczy. Ta wiadomość wstrząsnęła moim życiem. Podobno, co cię nie zabije to cię wzmocni, ale w mojej chwili obecnej było to niemożliwe. Świadomość, tego jak bardzo w życiu jest mi źle nie pomagała. Pomyślałam sobie wtedy, że jeśli się załamię to nic kompletnie nie da, a jeszcze pogrąży sytuację. Mam jedną jedyną szansę, żeby spędzić z nią te ostatnie kilka miesięcy w stu procentach. Jednak muszę coś zmienić. Przeprowadziłam się z powrotem do tej małej miejscowości, którą jeszcze kilka tygodni nazywałam dziurą zabitą dechami. Zaczęłam doceniać co tak naprawdę jest w życiu ważne i że małe rzeczy mają ogromną wartość. Ojczyzna jest tam, gdzie twoje serce. Słowo to tak często rozbrzmiewa na ustach wielu. Ale czy zdajemy sobie sprawę jak jest naprawdę ważne? Dopiero, gdy los nam może ją odebrać to doceniamy ją. Wielu polskich poetów, pisarzy tęskniło za nią będąc daleko od "domu ". Współcześnie również wielki świat zabiera nam to, co naprawdę czyni człowieka wolnym i szczęśliwym.

                                                                                                                                        Uczennica klasy I TB